Heinose Berber Semmelink schurkt tegen de wereldtop Freeride skiën aan

Ik neem graag de spannende en moeilijke afslagen in het leven

Als kind vloeiden de tranen rijkelijk als ze na afloop van de wintersportvakantie in de auto werd gedirigeerd en de besneeuwde berg-toppen van Oostenrijk moest achterlaten. Het was een teken aan de (berg)wand. De voorliefde voor sneeuw, de Alpen en de edele skisport zit bij Berber Semmelink tot diep tot in de haarwortels. De geboren Heinose heeft er zelfs haar woonplaats en arbeidsleven op afgestemd. En ze doet deze winter een verwoede poging om haar topsportcarrière van een nieuwe, glansrijke impuls te voorzien.

Ze is slechts 33 jaar, maar heeft genoeg levenslessen in haar bagage om een inspirerend boek te kunnen schrijven. Wie weet, komt het er ooit nog eens van, want het zou jammer zijn om al haar avonturen en ervaringen verloren te laten gaan. Ze is namelijk niet bang om af te wijken van de gebaande paden. Sterker nog: ze krijgt er zelfs energie van. Of zoals haar eigen credo luidt: “Gemakkelijk voelt voor mij als stilstand. Ik neem graag de spannende en moeilijke afslagen in het leven.” Eigenzinnig, avontuurlijk, nieuwsgierig en zelfstandig. Het zijn eigenschappen en karaktertrekken die haar op het lijf zijn geschreven. Het openbaarde zich aan het eind van de tienerjaren, want op haar 17de woonde ze al in een studentenhuis in Utrecht en stond ze als student ingeschreven aan de Kunstacademie. Net zo gemakkelijk besloot ze een jaar later om de schooltas met studieboeken aan de wilgen te hangen en al backpackend door Australië te trekken.

Achteraf gezien een ‘life-changing event’. “Op een prachtige dag, op een prachtig stukje van onze aarde ben ik ‘gestoken’ door hele giftige kwallen. Dankzij een flinke dosis geluk en heel veel morfine mocht ik het overleven, maar mijn zenuwstelsel en lichaam moesten daarna nog lang bijkomen. Ik heb maandenlang doodziek in bed gelegen. Zo’n situatie maakt je als jonge vrouw onzeker over je toekomst. Mijn ouders hebben het een aantal maanden aangezien en besloten toen om me mee te nemen op wintersportvakantie. Hun idee was om te helpen mijn gedachten te sorteren zodat ik een goede studiekeuze kon maken.”

Op kamers in de bergen

Het plannetje van vader en moeder Semmelink miste zijn uitwerking niet, al ging het misschien een andere kant op dan ze hadden verwacht. “Op dag drie van de wintersportvakantie kwam ik tot het besef dat de bergen me goed deden. Ik had dubbel zo veel energie. Op eigen houtje ben ik naar een skischool gegaan en in mijn beste Duits heb ik een baan als kinderski-juf kunnen regelen. Na deze winter wist ik dat skiën en werken met mensen in de natuur mijn ‘studie’ zou gaan worden. De enige plek om deze ‘studie’ te volgen, was in de bergen. En zo was het een gemakkelijke beslissing om in de bergen op kamers te gaan wonen”, zegt ze lachend.

Haar karakter kennende was het natuurlijk niet voldoende om tevreden te kunnen zijn met een bestaan als ski-juf. De drang om zichzelf qua prestaties op de lange latten continu te verbeteren, noopte haar om er allerlei nevenbaantjes op na te houden. Van bezorger van paddenstoelen aan de plaatselijke horeca tot het poetsen van appartementen en van secretaresse op de golfclub tot DJ in een après-ski gelegenheid. Niets was haar te gek. “Onvergetelijke en onontbeerlijke ervaringen, lessen en examens”, vat ze de periode nu samen. Een hoog ambitieniveau gekoppeld aan een tomeloze inzet bleek een gouden combinatie om zichzelf zodanig te verbeteren dat ze vanaf 2007 aan wedstrijden kon deelnemen. Eerst was ze nog actief op de klassieke Reuzenslalom, maar al snel vormde het fenomeen Ski Cross voor Berber een veel grotere uitdaging. Starten met meerdere skiërs tegelijk en een parcours met schansen, scherpe bochten en meerdere grote hobbels zorgden voor de broodnodige spanning. De ultieme adrenalinekick is echter de Freeride. Je skiet alleen en er is geen richting aangegeven. Je moet dus je eigen route uitstippelen zonder dat je deze van tevoren hebt mogen skiën. Een jury beoordeelt de ‘line’ van de deelnemers op elementen als spanning, techniek en stijl. De geboren Heinose toonde zich een snelle en goede leerling en wist zich zelfs naar een vaste positie in de top 30 van de wereldranglijst te knokken.

Sponsorbudget

Door een knieblessure en een slepende ziekte leken de aansprekende prestaties daarna tot het verleden te behoren. Totdat ze afgelopen seizoen uit het niets het Nederlandse Poederbaas Freeride event op haar naam schreef en als derde eindigde tijdens een grote Freeride World Qualifier wedstrijd. Het zorgt er voor dat ze inmiddels weer tot de beste tachtig van de wereld mag worden gerekend. “Mijn lichaam wil alsmaar beter en beter en het succes bij deze twee wedstrijden zorgen voor een enorme motivatie-boost. Misschien lukt het deze winter om te knallen. Wie weet…”, droomt ze hardop om vervolgens als een echte Sallandse op aarde terug te keren. “Technisch gezien kan ik absoluut mee met de wereldtoppers, maar het ontbreekt me aan tijd, geluk en vooral geld om een echte concurrent te worden. Een sponsor-budget is een grote wens, want dan kan ik me echt op wedstrijden concentreren, maar dat is niet eenvoudig. Persoonlijke marketing is ook niet mijn sterkste kant. Overigens ben ik wel heel blij met en trots op mijn materiaalsponsor Atomic.”

Het gesprek nadert het einde en de onvermijdelijke vraag voor Hoezo Heino dient zich aan: Zien we haar ooit nog terugkeren naar Heino? “Pfff”, verzucht ze. “Eerlijk gezegd, bestaat de band met Heino alleen nog in mijn herinneringen. Mijn ouderlijk huis, de basisschool, de Pompdagen, mijn eerste baantje bij Hartholt tankstation, ponyrijden bij de Lierderruiters en hockeyen bij SMHC in Raalte. De sociale media bezorgen me af en toe info over Heino en contact met oude klas- en/of teamgenoten. Dat is wel heel erg leuk. Maar ik heb Heino al vele jaren niet meer bezocht. Ik ben zelfs vervreemd van Nederland. Of ik me Oostenrijkse voel? Nee, zo ver gaat het nu ook weer niet. Tot op de dag van vandaag, na bijna zestien jaar, ben ik hier een buitenstaander. De tijden waarin ik afgunst heb leren kennen, waren niet leuk, maar ik heb besloten om me daardoor niet te laten beïnvloeden. Pure tijdsverspilling en uiteindelijk ben ik verantwoordelijk voor mijn eigen geluk. Wereldburger? Ja, dat zou kunnen, maar ik voel me nog het meest een Berber!”