Hoezo Topsport?

Het leven vol paarden van Femke Beljon

“Eerst nog even Oscar buiten zetten, hoor.” Ik tref Femke Beljon in de stallen. Niet vreemd, bij deze Heinose draait alles om paarden. Begin september werd Femke Nederlands kampioen Z1 dressuur met haar, zoals ze zelf zegt, karakter-merrie Charly.

Een echte doener

“Tijdens wedstrijden heet ze eigenlijk Charmante, maar thuis gewoon Charly”, vertelt Femke (25) even later. We zitten op het terras van haar ouderlijk huis in Wijthmen. Daar is de dressuurstal van Femke gevestigd. Niet voor lang. Half december verhuist het bedrijf naar het buitengebied bij Raalte. “Mijn vriend Erik (Overkempe) is er melkveehouder. We zijn druk bezig zodat straks alle faciliteiten voor de paardensport helemaal optimaal zijn daar. Het wordt mooi. Ik heb dan ook veel zin in de verhuizing!” Momenteel lopen er negen paarden bij Femke rond. Ze berijdt hen allemaal. “Het voelt niet als werk trouwens. En ach, ik kan ook niet zo goed stilzitten. Ben echt een doener. Bovendien hou ik gewoon erg van dieren. En de verzorging blijft natuurlijk altijd.” Verder is ze dagelijks een aantal uren bezig met paarden rijden en longeren. ’s Middags en één tot twee avonden per week geeft ze les. “Mijn leerlingen zijn van alle leeftijden. Meestal wedstrijdruiters van B- tot ZZ licht-klasse.” In de weekenden zijn er vervolgens wedstrijden. Meestal gaat ze daar met twee paarden heen. “Dat is voldoende. Ik heb liever niet dat ze de hele dag in de trailer moeten staan. Die wedstrijden zoek ik uit op de paarden. Dat gaat van basisniveau tot ZZ licht en subtopniveau. Ik train ze en breng ze daarna uit op wedstrijden. Elk paard heeft zo zijn eigen doelen. Het is mooi om het beste eruit te halen. Datzelfde geldt voor mijn leerlingen. Als ze tijdens een training een stap verder komen, geniet ik daarvan. Of wanneer ze goed presteren tijdens een wedstrijd.” Eind oktober start Femke met de instructeurcursus niveau 4. Dit is het hoogste niveau. “Het bestaat uit theorie en praktijk. Lesgeven en rijden.” Ook daar steekt ze veel tijd in. “Maar uiteindelijk is het een mooi bewijs van je kunnen.”

Bijten en schoppen

Het dressuurkampioenschap was een emotioneel moment voor de amazone. “Charly is 6 jaar. Jong dus en nog niet heel veel ervaring. En dan zo goed presteren.” De merrie kwam op een bijzondere manier bij Femke terecht. Via Marktplaats… “Per toeval eigenlijk. Maar haar foto sprak me aan. Ze was toen 3, nog niet zadelmak en onhandelbaar. Bijten, schoppen… Charly werd voor de slachtprijs aangeboden.” Toch ging Femke kijken. “Ik heb haar even in de bak gezien. Model en bewegingen spraken me aan. Bovendien heeft ze goede bloedlijnen. En van meet af aan had ik echt een klik. Het had heel anders kunnen lopen, maar onder zadel viel ze me 200 % mee. Al is het best extreem geweest. Mijn vader kreeg eens een trap en was toen helemaal klaar met haar. Ik kreeg Charly een tijdlang niet in de trailer. Nu lach ik erom, maar het was echt niet leuk.” Toch wist Femke de merrie uiteindelijk voor zich te krijgen. En nu dus het Nederlandse kampioenschap. Totaal onverwacht. Lachend: “Ja, het is bijna een verhaal uit zo’n meisjesboek. We hebben echt al heel wat meegemaakt. Ik kan me ook niet voorstellen dat je, als je een paard compleet getraind en al kan kopen, je er zoveel voldoening uit kunt halen.” Binnenkort hoopt ze met Charly haar Z2-debuut te maken.

Japan

Van huis uit werd er in het gezin Beljon weinig met paarden gedaan. Femke’s opa en oma woonden buitenaf, daar mocht ze een keer bij iemand op een paard zitten. “Een vriendinnetje had een Shetlander, daarna was ik verkocht.” Ze kreeg haar eerste pony toen ze een jaar of 8 was. “Mijn ouders hebben altijd achter me gestaan. En nog. Mijn vader gaat altijd mee met wedstrijden. Ook internationaal. Hij is mijn grootste fan, groom, chauffeur, alles.” Broer en zus rijden niet. “Mijn zus heeft het vroeger wel gedaan. Ze zijn wel heel betrokken. Ik vind het knap hoe mijn ouders de aandacht altijd verdeeld hebben. Paardensport kost veel tijd en geld. Maar we hebben er thuis nooit onenigheid over gehad. En tegenwoordig verdien ik er zelf geld mee.” Het zelfstandig ondernemerschap is meer dan een fulltime baan. Al met al is Femke, die een studie Communicatie afrondde bij Windesheim Zwolle, zeker 80 uur per week met de paardensport bezig. Ook in de verkoop van paarden gaat veel tijd zitten. “Ik kan dit nu doen omdat een van mijn beste paarden is verkocht naar Japan. Nadat ik een wedstrijd in Frankrijk had gewonnen, heeft een ruiter van de Japanse federatie me benaderd. Dat was trouwens mijn allereerste internationale wedstrijd bij de senioren.” Het besluit om te verkopen was niet eenvoudig. Het was Femkes eerste paard. “Geen atletisch lijf, maar zo rustig in de ring. Het ging goed, ik wilde Grand Prix-wedstrijden gaan rijden. Moest ik hem houden en de rest verkopen? Dan zou het paardrijden een hobby worden en moest ik er een baan bij zoeken. Uiteindelijk dus toch de knoop doorgehakt. Het is moeilijk om je geld te verdienen met lesgeven en trainen van andermans paarden. Nu kan ik iets moois opzetten.” Nog heeft ze mailcontact met de huidige eigenaar. Die gaf ze bij de verkoop een hele handleiding mee. “Ik had nog getwijfeld, zouden ze het niet overdreven vinden? Maar ze waren er superblij mee. De Japanners vonden het fijn dat er altijd heel zorgvuldig met het dier was omgegaan.”

Mentale training

Femkes dagen zitten al met al flink vol. “Ik heb een heel grote vriendengroep, ’t Giet Loss. Daarmee doen we van alles. Het is fijn om naast paarden ook met andere dingen bezig te zijn. Verder volg ik in Heerenveen een sportprogramma. Dat is ECO-training van het CIOS, mentale en fysieke training in één. Zo’n mentale training heb ik al eerder gehad. Dat heeft echt een verschil gemaakt.” Femke vertelt dat de paardenwereld hard kan zijn. Presteren onder druk vond ze zwaar. “Een gevoelig paard pikt jouw stemming meteen op. Bovendien had ik er lichamelijk ook last van.” Aan de adviezen van sportpsychologe Sanne Beijerman heeft Femke erg veel gehad. “Ze is namelijk ook Grand-prix dressuuramazone en instructrice. Technische dingen hoefde ik dus niet uit te leggen.” Het bleek dat Femke de lat onhaalbaar hoog legde. “Daardoor stel je jezelf dus de hele tijd teleur. Nu stel ik mezelf veel praktischer doelen. En bij wedstrijden kan ik spanning wegblazen met ademhalingstechnieken. Bovendien weet ik dat ik veel stress kan vermijden door gewoon goed voorbereid te zijn.” Ultiem droomdoel? “Ja, de Olympische Spelen… Maar mijn doel voor volgend jaar is in ieder geval de Grand Prix. Dat ga ik doen met Zora, die ik berijd voor een andere eigenaar. Een in de omgang lief paard, onder zadel is het wat ingewikkelder. Maar ze heeft al heel goed gepresteerd.”