Illegaal geadopteerde Marieke Nani Keizer zoekt contact met biologische ouder(s)
Wellicht heb je wel eens een aflevering gezien van Spoorloos, het televisieprogramma van Derk Bolt waarbij hij in het buitenland zoekt naar de biologische ouder(s) van Nederlandse kinderen. Wellicht heb je via het NOS-journaal, de nieuwssites op internet en de kranten ook iets meegekregen van het verschijnsel illegale adoptie. Voeg die twee samen en je hebt de kortst mogelijke versie van het levensverhaal van Marieke Nani Keizer (36). Hoezo Heino krijgt de kans om de langere versie op te tekenen.
“Illegale adoptie is zoveel in het nieuws dat ik het belangrijk vind om ook mijn stem te laten horen”, luidt haar motivatie om mee te werken aan de coverstory. Hoewel ze bij binnenkomst aangeeft dat het relaas wellicht emoties oproept, weet ze haar levensverhaal tot het eind toe opvallend goed en rustig te vertellen. Wellicht dat het helpt dat ze in haar eigen vertrouwde omgeving is. Een huiskamer die warmte en gezelligheid uitstraalt en qua inrichting zeker ook de sfeer van Indonesië oproept.
Dat is het land waar ze 36 jaar geleden als Nani (betekenis: mooi, charmant) is geboren. De naam Marieke kreeg ze van haar adoptieouders. Als baby van amper drie maanden kwam ze terecht in de Zwolse wijk Westenholte om op 9-jarige leeftijd naar Heino te verhuizen. “Dat vond ik niet leuk. Ik had het naar mijn zin op school en wilde mijn vriendjes en vriendinnetjes niet achterlaten. Toch weet ik me gelukkig snel aan te passen. School (Mariaschool, nu Dolfijn) en sport (turnen) helpen daar zeker bij.”
Waar de basisschoolperiode dus zonder problemen verliep, zorgde de middelbare school wel voor spanning. “Tot dat moment was ik totaal niet bezig met mijn afkomst. Natuurlijk werd ik regelmatig geconfronteerd met mijn Indonesische looks en dat ik niet op mijn ouders lijk. Dan voel je je wel eens een buitenbeentje, maar ik kon het vrij goed naast mij neerleggen. In de puberteit groeide echter het gevoel van eenzaamheid en de behoefte om meer te weten over mijn andere kant.”
Hechtingstrauma
Op haar 19de voelde ze na een verbroken relatie een sterke drang door Indonesië te reizen om haar roots te ontdekken, maar vanwege mogelijke gevaren werd het haar afgeraden. De wens bleef intact, maar nadat ze haar huidige echtgenoot Robin ontmoette, wist ze het een plekje te geven. Althans, dat dacht ze. Totdat zich op 27-jarige leeftijd de eerste van twee kinderen aandiende. “Na die zwangerschap ging het heel slecht met mij. Ik had uitputtings-verschijnselen en kreeg last van paniekaanvallen. Na contact met Dimence bleek dat ik te kampen had met een hechtingstrauma”, stelt Marieke die anderhalf jaar lang intensieve therapie heeft ondergaan. Of zoals ze het zelf beeldend onder woorden brengt: “Het was noodzakelijk om op de resetknop te drukken. Ik kwam van heel ver, maar ben nu eindelijk weer de oude Nani.”
Met dat goede gevoel keerde begin vorig jaar ook de wens terug meer te weten te komen over haar afkomst. Ze startte haar zoektocht door contact te leggen met ‘Mijn Roots’, de stichting die zich op vrijwillige basis inzet voor zoektochten naar biologische familie in Indonesië. “Ik stuurde een mail met enkele bijzonderheden uit mijn adoptiedossier en binnen tien minuten had ik al een reactie. Wat bleek? De naam van de biologische ouder kwam overeen met die van een ander adoptiekind. Dat zou kunnen betekenen dat ik een broertje of zusje heb, maar mijn eerste reactie was meteen om mezelf te beschermen.”
Het gevoel liet haar ook ditmaal niet in de steek. “Een vrijwilliger trof in een ander dossier inderdaad dezelfde namen aan. Ook van de getuigen die bij de adoptie aanwezig moeten zijn. Ik dacht direct ‘dat is misse boel’, zeker gezien de verhalen over illegale adopties in de jaren’80.”
Aangezien Stichting Mijn Roots tot diep in de Indonesische samenleving contacten heeft, was het mogelijk een ‘zoeker’ in te schakelen die als een soort lokale Derk Bolt te werk gaat. “Hij ging naar de vrouw die in de papieren was vermeld als mijn biologische moeder met de vraag of ze ooit een meisje had gekregen. Het antwoord was ontkennend en een DNA-test leverde ook geen match op. Zij bleek gewoon een tussenpersoon te zijn die tijdelijk voor de baby’s zorgt voordat ze worden verhandeld.”
Holistisch therapeut
Voor sommigen was dit misschien het eindstation in de zoektocht, maar de Heinose werd er alleen maar strijdvaardiger van. Via een google- en belronde langs diverse instanties kwam ze uit bij Stichting Fiom, de specialist op het gebied van o.a. afstammingsvragen.
Los van de mogelijkheid om haar eigen verhaal te vertellen en de volgende stap in het verwerkingsproces kreeg ze er een lading contacten bij. Onder andere met een advocate uit Groningen die is getrouwd met een Indonesische man. Samen zijn zij er in ieder geval in geslaagd om zijn familie op te sporen. Natuurlijk wil ze dat ook heel graag, maar ze heeft het iets lager op de prioriteitenlijst gezet. “Ik stop de tijd en energie nu vooral in mijn opleiding tot holistisch therapeut. Ik doe nu echt iets wat ik leuk vind en daar geniet ik enorm van. Het sluit aan bij mijn huidige levensfase, want je moet eerst goed voor jezelf zorgen voordat je je op anderen kunt richten.”
Terug naar haar wortels. Inmiddels weet Nani dat ze is geboren in Tegal, een regio in het midden van het eiland Java. Momenteel is een zoeker actief om de laatste eindjes aan elkaar te knopen en is een man gevonden die wellicht haar oom kan zijn. Als je er zo dichtbij bent, wil je wel tegen haar schreeuwen: stap in het vliegtuig, maar de Heinose twijfelt. “Het grote punt is dat ik geen idee heb hoe de lokale bevolking reageert. Vergeet niet dat er destijds gewoon sprake was van een bende. Het kan dus wel degelijk gevaarlijk zijn om ter plekke te gaan wroeten”, aldus Marieke
Je bent nu zo dichtbij. De kans is aanwezig dat jouw ouders kunnen worden getraceerd. Stel dat er een DNA-match is, wat is dan de volgende stap?
Nani: “Als zij ook de behoefte hebben, wil ik ze zeker ontmoeten. Dan komt toch een droom uit. Ik heb zo’n sterke hang naar mijn wortels dat ik dan wel een soort identiteitsrust vind. Klinkt misschien gek omdat je ze helemaal niet kent, maar je hebt toch een bloedband. Het zou me toch een completer mens maken.”
“Niet alleen borrelnootjes”
Marieke Nani Keizer is blij met de steun van haar man Robin en de kinderen in de zoektocht naar haar echte identiteit. “Ik heb de kids uitgelegd dat mijn roots in Indonesië liggen en ze vertellen het met trots aan iedereen die het maar horen wil.”
Ondanks of misschien wel dankzij het gemis van een eigen identiteit omschrijft ze zichzelf als een echt familiemens. Spelletjes aan de eettafel, ravotten in de tuin; het gaat haar niet gauw te gek. En natuurlijk staat er volgens de wetten van de Aziatische cultuur altijd eten op tafel. “Met een verjaardag alleen borrelnootjes? Ondenkbaar!”
Marieke Nani Keizer komt graag in contact met andere geadopteerde kinderen die zich herkennen in haar verhaal. Denk je haar op een of andere manier te kunnen helpen in haar zoektocht, dan is het handig om contact te leggen via Facebook .
