Op slippers, in korte broek en met buggy’s loopt een groepje kinderen, met begeleiders, naar de dierenweide. ‘Komen de dieren hier?’ vraagt een meisje van een jaar of zes. Medewerker Jordy vertelt haar, in vloeiend Duits, dat ze straks zélf de dierenweide in mag om de hertjes te voeren. Als ze dichte schoenen aan heeft, met vlakke hand het brood aanbiedt en vooral rustig blijft.
In de buggy’s liggen een paar baby’s te slapen. Een peuter waggelt naar de loslopende kuikentjes. De wat oudere kinderen voeren, samen met Jordy, stukjes brood aan de dieren. Anja en Birgit, de begeleiders van deze tienermoeder-groep, houden een oogje in het zeil. Ze vertellen me graag over hun zomerkamp bij Summercamp Heino. De 2 begeleiders van de Diakonische Jeugdhulp uit Heilbronn (Duitsland) zijn, met 6 tienermoeders en hun 6 kinderen, naar Summercamp gekomen om vakantie te vieren. De groep is niet alleen samen op kamp, ze wónen ook samen. Eén groot huis met 6 tienermama’s, hun kinderen (allen jonger dan 6 jaar) en 5 sociaal pedagogische hulpverleners. Sommigen hebben geen ouders of familie meer. De begeleiders helpen de meiden met de zorg voor hun kinderen. ‘De kinderen en de moeders gaan naar school en wij helpen ze waar we kunnen. Het is zwaar werk, maar het kan ook heel mooi zijn’, vertelt Anja.
‘De kinderen zijn hier gelukkig’, gaat Anja verder. Ik zie de emoties over haar gezicht gaan. ‘De kinderen hebben veel meegemaakt. Het is een heel intensieve woongroep. Twee woongroepen eigenlijk, want we zijn hier samen met 6 meisjes (van 8 tot 15 jaar) die, met hun begeleiders, in een meisjeswoongroep wonen. Thuis, in Duitsland, is het heel zwaar voor hen. Hier op Summercamp gaat het goed. We zitten in 2 huisjes en doen veel samen. De kinderen hebben echt vakantie. Het is hier mooi, we hebben de ruimte en er wordt goed voor ons gezorgd. Vandaag zijn we op Woodland voor de Adventure Golf, het boogschieten en de dierenweide. We doen leuke dingen én bedenken elk jaar een nieuw uitstapje. Wat we het állerleukste uitje vonden? Speel- en kinderboerderij Dondertman. Daar waren echt álle kinderen gelukkig.’
’s Avonds hebben de tienermoeders hier tijd voor zichzelf. Als ze de kinderen naar bed hebben gebracht, gaan ze samen op het terrein naar de disco, de film of het zwembad. De begeleiders blijven, met babyfoons, bij de huisjes. ‘Zo kunnen de meiden ook andere kinderen leren kennen, dat is mooi.’
Mijmerend kijkt Anja om zich heen. ‘Ik kom al 16 jaar op Summercamp. Ik vind het zó mooi hoe Co het park heeft opgebouwd van klein naar zoiets moois. De eerste rondleidingen op de dierenweide kregen we van Co, toen was hij ongeveer 75. Iedereen luisterde naar zijn verhalen. Toen hij nog fit was, at hij altijd in het restaurant. Ik zie hem ook nog zó zitten, tussen de kinderen. Hij laat echt zijn levenswerk achter.’
Anja vervolgt: ‘Het is echt fantastisch hier. Als we naar huis gaan, zeggen de kinderen vaak “Kunnen we niet blijven? Het is hier zo leuk!” Ik word elk jaar weer verdrietig als we naar huis gaan. Dat is éven en dan kijk ik weer uit naar volgend jaar. Zolang ik hier werk, blijven we naar Summercamp Heino komen! Het is echt ons tweede huis.’
Bijschrift: Co in de dierenweide in jongere jaren
Een plek waar je thuis komt
‘Summercamp Heino geeft me het ‘thuiskomen-gevoel’, vertelt de van oorsprong Duitse Hannah. ‘Als 13-jarig meisje kwam ik hier zelf voor het eerst op zomerkamp, ik kom hier al bijna 20 jaar. Summercamp is echt mijn tweede thuis.’ 9 Jaar geleden is Hannah de eigen zomerkampen van Summercamp gestart, onder de naam ‘Camp Heino’.
‘Het is lekker om hier in de zomer te zijn: ik zié de kinderen genieten. Ik kwam hier voor het eerst als deelnemer, werd later begeleider en nu heb ik een coördinerende rol. Elke dag spreek ik de dag met mijn team begeleiders goed door. Zo zorgen we er samen voor dat de kids-, junior- en jeugdkampen voor iedereen fijn zijn. Kinderen kunnen zich individueel opgeven, maar we hebben ook goede contacten met een aantal gezinshuizen. Veel kinderen komen jaarlijks terug: er ontstaan echt vriendschappen. Eén van de huidige begeleiders zei toen ze hier als klein meisje kwam: “Later word ik Hannah. Ik wil mijn huis bouwen op het grasveld.” Nu is ze zélf begeleider. De meeste begeleiders zijn hier zelf als kind op kamp geweest, ze blijven echt verbonden aan Summercamp.’
‘Dit is zo’n bijzondere plek: het is een andere wereld. En die wereld is begonnen bij Co. Ik heb hem bijna mijn hele leven gekend. Hij was altijd op kantoor, ook ’s winters. Samen met zijn hond, Lola – waar ik vaak mee ging hardlopen. Ik heb een boek gemaakt met herinneringen aan Co; het staat vól dierenvoer-foto’s. Echt elke Duitse groep heeft herinneringen aan het dieren voeren met Co: iedereen was altijd muisstil als hij verhalen vertelde.’ Hannah vervolgt: ‘Mijn hart ligt hier. Summercamp is bijna meer mijn eerste dan mijn tweede (t)huis. Het is zó fijn om hier te zijn – het voelt heel vertrouwd.’
Iedereen is ’s avonds moe, maar tevreden en gelukkig
‘Ik kom hier al sinds 1986’, vertelt de Duitse Waltraud (70). ‘Als begeleider van verschillende kampen. Dat was 25 jaar nadat Co Kinderoord Schaarshoek opstartte. In die tijd was ik hier elke zomer 6 weken, als begeleider van een kamp met kinderen die uit heel moeilijke gezinssituaties kwamen. Veel kinderen hadden een achtergrond met alcohol en seksueel misbruik, ze kwamen vanuit de jeugdzorg. Ze hadden letterlijk niks. Twee weken hebben ze hier een gezond leven kunnen ervaren. Het was echt een paradijsje voor de kinderen hier. Het is zo mooi dat ik hieraan bij heb kunnen dragen.’
Waltraud, voormalig kleuterjuf, gaat verder. Het gaat haar zichtbaar aan het hart. ‘25 Jaar heb ik bij kunnen dragen aan een stukje ‘gezonde wereld’ voor deze kinderen. Ieder mens verdient het om waardevol te worden genomen. Hier hebben de kinderen de kans om kind te zijn. Ze hebben de ruimte en de tijd. Waar krijg je nog die kans? Iedereen is ‘s avonds moe, maar tevreden en gelukkig.’
‘Het was een heel bijzondere periode voor me. Het idee dat ik 2 weken lang de kinderen mocht laten zien dat het ook anders kan, is een heel fijn gevoel. Ze hadden de kans om iets anders te leren kennen. Ik was zó dankbaar dat mijn eigen kinderen het goed hadden. Zo jong als ze waren, nam ik ze mee. De hele zomer lang. Summercamp is een bijzondere plek, ook voor hen.’
‘De afgelopen 13 jaar ging ik, 2 weken per jaar, met een andere organisatie mee – met kinderen zonder zo’n problematische achtergrond. Ook zij leren hier zelfstandig te zijn en samen te spelen. Al onze begeleiders zijn, toen ze kind waren, jarenlang mee geweest op kamp – we hebben een vast team; we zorgen voor elkaar. Het leven is heel belangrijk en heeft andere kwaliteiten dan geld. Dat is wat, voor mijn gevoel, zo goed bij Summercamp past. Daar werd ik door Co en zijn Summercamp-droom bewust van. Dat geeft me rust en tevredenheid. Het is mijn plek hier.’
‘Ik ken Co al sinds 1986; heel veel jaren heb ik met hem meegeleefd. Het was echt een schat. Hij wilde iets betekenen voor kinderen. Hij heeft er voor iedereen een paradijsje van gemaakt. Daar was moed voor nodig. Ik ben ervan overtuigd dat als je een lach geeft, je deze dubbel terug krijgt. Zo was het voor Co ook. Samen zijn we sterk en samen kunnen we stapjes zetten. Het gaat erom dat de kinderen met een goed gevoel en gelukkig naar huis gaan.’
Geëmotioneerd gaat Waltraud verder. ‘Ik weet dat Co erbij is. Mijn hart ligt hier: ik kom hier al 38 jaar. Co had nog heel veel ideeën, maar kon het niet meer. Ik heb overwogen nu ook te stoppen met de zomerkampen, ik ben de jongste niet meer. Maar mijn team heeft gezegd: “Ook door hier gewoon te zijn, ben je belangrijk.” Als we niet meer op kamp naar Summercamp gaan, dan stopt het voor mij ook. Of als we geen kinderen meer hebben, of geen team. Ik voel een grote verbondenheid met vroeger: ik ben gelukkig en dankbaar. Het was een mooie tijd en dat moeten we koesteren.’
Bijschrift: Waltraud en Co in 2014
