Hanneke Niens produceerde films als De Tweeling, Soof en De Vuurlinie
Deze rubriek heet dan wel Hoezo Beroemd, maar als het aan Hanneke Niens ligt past die term absoluut niet bij haar. “Ik beroemd? Nee joh! Ik produceer alleen bekende films”, zo klinkt het nuchter. Toch maakt ze heel graag tijd om met ons in gesprek te gaan en ons meer te vertellen over haar werk als filmproducent én haar jeugd in Heino. “Ik heb hele leuke herinneringen aan mijn tijd hier, maar toch heb ik altijd het gevoel gehad dat ik wilde uitbreken.”
Dat uitbreken deed ze al in haar studententijd, maar dat betekent zeker niet dat Hanneke nooit meer in het Sallandse te vinden is. Integendeel zelfs, want elke woensdag en zaterdag trekt ze vanuit Utrecht naar haar ouders in Raalte. En dus is een interview-tussenstop in Heino heel snel gemaakt. “Ja, ik kom hier nog vrij regelmatig hoor!”, zo klinkt het enthousiast. “Vanmiddag ga ik nog met mijn moeder naar een koffieconcert hier in de Nicolaaskerk. Toch jammer dat Buuffies dicht is hè? We kwamen daar graag voor een lunch of een wijntje. Heel gezellig, al ken ik hier nog maar weinig mensen. De meeste oude vrienden zijn net als ik uitgevlogen.”
Met een kopje thee in haar hand vliegen de herinneringen aan Heino al snel over tafel. Want ondanks dat Hanneke al veertig jaar weg is, vertelt ze nog altijd vol liefde over het dorp waar ze opgroeide. “Toen ik tien jaar was, verhuisden we vanuit het westen naar hier. Mijn vader wilde terug naar z’n roots. Er was in Raalte net een nieuwe school gebouwd waar hij aan de slag ging als docent. Hoe dat voor mij was? Ik voelde me hier snel thuis. Ik werd meteen door een paar meiden meegesleurd naar De Tippe en daar ontmoette ik weer allemaal andere kinderen. Toen het schooljaar eenmaal begon, kende ik bijna mijn hele klas al. Het was een warm welkom.”
Zwembad De Tippe groeide uit tot één van de plekken waar Hanneke graag kwam, maar daarnaast werd haar jeugd toch vooral bepaald door jeugdsoos Flurk. “Als we spijbelden, was Flurk wel echt ons thuis”, zo grijnst ze. “We organiseerden echt van alles, van de timmerweek en het paasvuur tot dansavonden en het meidencabaret. Flurk was wel een beetje alternatief, maar ik vond het heerlijk. Het paste ook wel bij me. Als iedereen heel traditioneel op stijldansen ging, dan deed ik dat absolúút niet. Ik houd niet van de standaard. Ik merkte ook al jong dat ik graag uit wilde breken naar de stad. Ik ben naar Utrecht verhuisd om theater, film en televisiewetenschappen te studeren. Waarom? Omdat niemand dat deed. Zo simpel was het, haha!”
In het diepe
Als producent van films als Soof, Van God Los en De Tweeling heeft Hanneke al behoorlijk wat successen op haar naam staan. Grappig genoeg had ze vroeger niet per se meer met film dan ieder ander. Ja, ze genoot van de filmavonden op school, maar verder? Nee. “Ik was vooral een echte lezer. Ik kon me verliezen in verhalen, fantaseren en creëren. Achteraf zit daarin natuurlijk wel een mooie overeenkomst. Ik had lang geen idee dat je daar iets mee kon, tot een docent me tipte over de studie theater, film en televisiewetenschappen. Hij zei: ‘Jij houdt toch heel erg van organiseren en het nemen van de leiding? En je bent graag creatief bezig. Is dit niks voor jou?’ Ik had geen idee, maar dacht: ach, lijkt me harstikke prima. Ik had nooit verwacht dat ik filmproducent zou worden en het zó leuk zou vinden. Ik vind het vooral zo interessant omdat je betrokken bent bij het hele proces; van het creëren en de financiering tot het organiseren en in de markt zetten van de film.”
Haar eerste echte klus kreeg Hanneke vervolgens puur toevallig. Ze was als vrijwilliger van het Nederlands Filmfestival op de Oudegracht in Utrecht toen daar een scene uit Amsterdamned werd geschoten. “Huub Stapel was op dat moment helemaal hot en hij kwam op een gegeven moment bij ons op het terras zitten”, zo vertelt Hanneke. “We raakten aan de praat, wisselden telefoonnummers uit en we hebben altijd contact gehouden. Hij belde weleens naar mijn studentenhuis. Dan riep een huisgenoot: ‘Hanneke, Huub Stapel voor jou!’ Het hele huis in de wolken omdat Huub aan de telefoon hing, haha! Hij heeft mij vervolgens mijn eerste baantje als productieassistent bezorgd. Al bleek ik in mijn eentje het hele productieteam te zijn. Maar juist omdat ik zó in het diepe was gegooid, dacht ik daarna bij alles: oooh, da’s een makkie!”
Films met een ziel
Na verschillende jobs als filmproducent te hebben gehad en medeoprichter te zijn geweest van productiehuis IDTV Film, begon Hanneke achttien jaar geleden met productiebedrijf KeyFilm. Een bewuste keuze, zo vertelt ze. “Ik merkte dat ik behoefte had aan een kleine, platte organisatie met korte lijnen en een klein pakket aan films. Tegelijkertijd maken we wel films in allerlei genres en voor allerlei verschillende doelgroepen. Ik vind het vooral belangrijk om films met een ziel te maken. We streven er altijd naar om films te maken die blijven hangen, die je aan het denken zetten of die je blik op de wereld nét even verruimen of veranderen. Ik kies er ook bewust voor om veel met jonge mensen te werken en zo weer tot andere verhalen, thema’s en ideeën te komen. Ik wil voorkomen dat KeyFilm langzaam opdroogt en een dor bedrijf wordt dat niet meer meebeweegt met de maatschappij.”
Met een Oscarnominatie en een Gouden Kalf op zak, zou je zeggen dat Hanneke haar grootste dromen allang in vervulling heeft zien gaan. Zelf kijkt ze er vooral héél nuchter tegenaan. “Ach, dat is alweer twintig jaar geleden hè? Ik ben wel weer toe aan een nieuw Kalf, haha! Natuurlijk is dat heel bijzonder en ben ik er heel trots op. Maar tegelijkertijd is het ook gewoon mijn werk. Ik denk echt niet steeds: wauw, wat heb ik toch mooie films gemaakt. Ik ben vooral bezig om weer mooie, nieuwe verhalen te vertellen. Wat ik nog graag zou willen maken? Wanneer komt dit artikel uit? Straks gaat iemand er met dit idee vandoor”, zo lacht ze. “We zijn nu bezig met het ontwikkelen van een serie over femicide. Elke acht dagen wordt er een vrouw vermoord omdat ze vrouw is, dus ik vind het heel belangrijk om dit onderwerp op de kaart te zetten. Verder droom ik er vooral van om lekker op deze voet verder te gaan. Ik ben niet van groot, groter, grootst. Ik wil films maken omdat ik het verhaal wil vertellen, niet omdat het veel geld in het laatje brengt. Ik hoop dat het blijft lukken om mensen te amuseren en te inspireren. Als ik dat kan blijven doen, ben ik heel blij.”
Een reactie achterlaten?