‘Ons mountainbike-jeugdkamp was weer fantastisch’, vertelt Walter van Noort, één van de trainers van mountainbikevereniging Assen. ‘Vorig jaar ontdekten we Summercamp; het is ons zó goed bevallen, dat we dit jaar graag terugkwamen.’
De groep startte met 34 jeugdleden op de Lemelerberg, waar een heel bekende MTB-route ligt. ‘We zijn mountainbikers’, zegt Walter. ‘We zoeken uitdaging.’ Na de route één of twee keer gefietst te hebben, was het tijd voor de lunchpakketten die de trainers op Summercamp hadden gemaakt. Daarna fietste het grootste deel van de kinderen naar Heino, waar ze hun kamp vervolgden. ‘Mountainbiken staat voorop, maar we doen veel meer. We hebben een heel programma: zwemmen, voetballen, volleyballen, glow in the dark midgetgolfen, naar de disco, barbecueën en marshmallows bakken.’
Beide dagen liepen, fietsten en voetbalden de jeugdleden in clubkleding rond; een deel van de kinderen barbecuede zelfs met hun helm op! Ze kon niet wachten weer op hun fiets te springen om, met beleid, over het terrein te fietsen. ‘We houden het als begeleiders goed in de gaten. We zijn goed zichtbaar en rijden als begeleiders ook in clubtenue rond.’ De jongste leden werden aan het begin van de avond weer opgehaald; de oudere kinderen hadden de volgende dag nog een nieuwe uitdaging. ‘Op de zondag hadden we het Woodland-terrein voor onszelf. We hebben eerst het hoogteparcours gedaan: een klimbos onder begeleiding van een instructeur. Daarna was het tijd voor het mountainbikeparcours! We hebben een parcours over het terrein uitgezet, waar de jeugdleden alles wat ze tijdens de trainingen hebben geleerd mogen doen. Het was echt een weekend vol activiteit en uitdaging!’
‘We hebben heel goede ervaringen met Summercamp. We werden goed ontvangen, de medewerkers zijn vriendelijk en alles wordt heel snel opgepakt. Het is echt fijn dat alles zo goed geregeld is.’
Een kleine verrassing
‘Kom’, zegt Hennie, met een lach op zijn gezicht. ‘Ik heb een verrassing voor je.’ Dierenverzorger Hennie neemt me mee de dierenweide in. We lopen tussen de keutels door de weide in. ‘Zie je het al?’ vraagt hij me.
Iets verderop zie ik iets bruins tussen het gras – ik kan nog niet zien wat het is. Dichterbij ontdek ik een damhertje, slechts vier dagen oud. Het ligt rustig en beschut in een kuiltje, z’n koppie komt even omhoog. Deze week zijn er vijf damhertjes en een edelhertje geboren. Verspreid over het terrein zie ik ze liggen: het edelhertje, wat donkerder van kleur, ligt tevreden met één van de damhertjes aan de kant van de wei. ‘Voor mij was het ook een verrassing’, vertelt Hennie. ‘Als er één is geboren, volgt de rest snel. De komende tijd komen er misschien nog wel tien bij. Het blijft bijzonder.’ Wat verderop duikelt een baby-lama op. Pas anderhalve week oud drinkt ze even bij haar moeder. Met een glimlach op mijn gezicht zie ik her en der jonge dieren door de wei huppelen.
Ik kwam voor de alpaca, die een maand of twee geleden naar Summercamp kwam. Zijn baasjes waren nét naar Heino verhuisd en hadden gevraagd of hij in de dierenweide mocht wonen. Het was even wennen voor ‘m – hij leek niet zo goed tussen de andere dieren te aarden. En nu? Rustig graast hij in de wei. Aan zijn éne kant de lama’s, aan zijn andere kant de schapen en damherten. Het pasgeboren damhertje snuffelt aan een schaap en huppelt snel weg. Ongestoord graast de alpaca door: hij lijkt zijn nieuwe thuis te hebben gevonden.
Eén van de pasgeboren damhertkalfjes
Rome, Londen of Parijs
‘Onze bussen rijden door heel Europa’, vertelt Karin me. Busmaatschappij ElboBus Trailways (de ‘Enige Leuke Bus Onderneming’) rijdt niet alleen met Nederlandse (school)groepen door binnen- en buitenland. ‘Ook reisbureaus uit Finland, Duitsland en België én groepen uit Amerika, Canada en Australië weten ons al jaren te vinden’.
De groepen worden opgehaald in Parijs, Rome, Londen of Barcelona – of waar ze ook maar landen. Vaak reist het gezelschap twee of drie weken door Europa. ‘Ik ben verantwoordelijk voor de planning en voorbereiding van deze meerdaagse reizen. Ik zorg ervoor dat de ritten realistisch en niet te lang zijn, dat is voor Amerikanen vaak lastig in te schatten. Ook regelen wij de benodigde overtochten en het parkeren. We maken heel bijzondere dingen mee. Zo stond ik vorige week spontaan tussen een zingend Amerikaans studentenkoor.’ vervolgt Karin enthousiast. Ze laat me meteen een foto zien.
Buschauffeur Henk was al een paar dagen met deze groep, een ‘toerend koor’ van de Eastern Mennonite High School uit het Amerikaanse Harrisonburg, Virginia, onderweg. Dit studentenkoor reist elke twee jaar, met ElboBus, naar allerlei locaties om te zingen. Met Henk, hun vaste chauffeur. Een plek voor het diner was voor die dag, een rit van hun Duitse gastgezinnen naar Amsterdam, nog niet gereserveerd. ‘Henk belde me. Het leek hem een leuk idee om met de groep in het restaurant van Summercamp te eten – Heino lag op de route. Ik vond het zó goed dat hij meedacht!’ zegt Karin bevlogen. In ‘no time’ zitten er vijftig studenten tussen de zestien en achttien jaar oud, met hun begeleiders én buschauffeur Henk, in het Summercamp-restaurant. ‘We hebben ze een diner aangeboden en daarna een softijsje uit onze kampwinkel. Ze vonden het zó bijzonder dat ze op Summercamp mochten eten, dat ze ons wilden bedanken voor onze gastvrijheid. In de sporthal hebben ze voor ons gezongen. Daar stond ik dan, middenin een kring zingende Amerikaanse studenten. Zo mooi – dat was heel speciaal.’
En Henk? Hij zit inmiddels weer op de bus. Met zijn studenten-koor, Finse boeren, Amerikaanse studenten of Zwolse leerlingen. Ergens tussen Heino, Rome, Londen en Parijs.
vlnr Jared, Jesse, Karin, Henk
Een stage uit duizenden
In de winkel van Summercamp spreek ik de Portugese Beatriz, 24 jaar oud. ‘Vorig jaar april kwam ik vanuit Portugal naar Summercamp Heino. Ik was op zoek naar een avontuurlijke stageplek voor de opleiding toerisme en recreatie die ik volgde. Die heb ik bij Summercamp gevonden!’
‘Ik vond het zó leuk, dat ik graag langer wilde blijven.’ vertelt Beatriz. ‘En dit seizoen ben ik er weer.
Het is heel afwisselend: soms sta ik in de winkel, dan weer in de snack corner, het zwembad, de disco, of als instructeur tijdens de Challenge Run op Woodland. Dat is mijn favoriet! Ik vind het geweldig om instructeur te zijn en te zien hoe de kinderen genieten. De interactiviteit, daar hou ik van.’
De dag ervoor zag ik Beatriz voor het eerst – van een afstandje. Ze stond op de klimtoren van het hoogteparcours en zorgde ervoor dat de kinderen goed gezekerd waren. ‘Sommige kinderen vinden het wel spannend, zo hoog tussen de bomen. Ik kan ze overtuigen om het tóch te gaan doen, want ik weet hoe het is.’ vervolgt ze. ‘Het is echt veilig. Vorig jaar was ik zelf bang, ik had hoogtevrees. Nu rén ik het parcours af. Ik heb mijn angsten getrotseerd door dingen als dit te doen. Alles is mogelijk!’
‘De kinderen helpen elkaar op het hoogteparcours, dat vind ik heel mooi. Ik kan een paar woorden Nederlands, maar praat Engels met ze. De Nederlandse kinderen praten heel goed Engels, dat valt me wel op. Er kan altijd wel iemand voor de anderen vertalen, als het nodig is. Met de kinderen uit Frankrijk, België en Duitsland is het vaak wat lastiger met taal. Dan komt er soms Google Translate aan te pas.’
‘Doordat ik hier zo’n goede stage heb gehad, zijn er dit seizoen twee Portugese meiden van dezelfde opleiding naar Summercamp gekomen. Ook zij willen graag langer blijven dan gepland, dat zegt genoeg. We hebben een heel leuk team op Summercamp, iedereen is zo relaxed. Nederlanders zijn zo open en aardig – en ik vind Heino zo leuk! Het is net als mijn woonplaats in Portugal een dorp, naast een grotere stad. Ik voel me hier thuis. Inmiddels heb ik heel wat van Nederland gezien. We proberen met het team uitstapjes te maken, als het past in de planning. We zijn al naar Maastricht, Amsterdam en Giethoorn geweest – en we hebben gewandeld op de Veluwe. Ik ben heel blij hier te zijn.’
Beatriz bij Woodland en bij het zwembad (foto’s: Pedro Sluiter fotografie)
