Hoezo beroemd in Heino?

‘Ik vind het prettig om meerdere dingen tegelijk te doen’

Het is moeilijk voor te stellen, maar het is slechts vijf jaar geleden dat Jasmijn Utermark werd genomineerd als aanstormend musicaltalent. Uiteindelijk was het Jamai, die met de hoofdprijs aan de haal ging en hij stal vervolgens de harten van het Nederlandse theaterpubliek. Vreemd genoeg omschrijft ze dit moment als het beste wat haar in haar prille carrière is overkomen. ‘Het is een hele eer en het staat verschrikkelijk goed op je cv, maar ik hoopte vurig dat ik het niet zou worden. Ik wilde me namelijk niet vastleggen op alleen musicals. Het is een wereld, waarin enorm veel van je wordt verwacht. Je moet continu op je tenen lopen en eerlijk gezegd, weet ik niet of ik dat had volgehouden’, aldus de roodharige krullebol, die haar vele talenten nu heeft ondergebracht in haar eigen bureau ‘Pura Vida Theater’.

‘Wat willen jullie later worden?’ De meeste kinderen in groep 3 gaven de bekende antwoorden op de vraag van de juffrouw of moesten het antwoord schuldig blijven. Hoewel ze misschien nog niet precies wist wat het allemaal inhield, was de jonge Jasmijn Utermark overtuigd van haar toekomst: ‘Actrice!’ Later werd dat bijgesteld tot toneelspeelster en musicalster, maar de voorliefde voor het podium was al snel duidelijk. De eerste keer dat ze een musical zag, zal ze nooit vergeten. ‘Het was ‘The Phantom of the Opera’. Ik kende de muziek al uit mijn hoofd, want de cd was op vakantie naar Frankrijk grijs gedraaid. Het was zo overweldigend mooi. Al die kleren, de muziek, de sfeer en de coulissen. Het had iets magisch. Ik was 10 jaar oud, maar ik wist meteen dat ik dit ook wilde.’ Dat ze iets met cultuur en expressie zou gaan doen, was eigenlijk al genetisch bepaald. Haar ouders zijn beiden gepokt en gemazeld in de wereld van toneelspel en mime en ook haar broers en zus waren vroeger vaak bezig met toneel en dans. ‘Mijn ouders waren echte hippies, dus we kregen alle ruimte om onze culturele talenten te ontwikkelen. Na mijn eerste rol als ‘Kaboutertje Gietertje’ was ik verkocht en ik wilde meer. Het probleem was alleen dat ik alles leuk vond.’

Grote meiden

De middelbare school combineerde ze met een vooropleiding show- en musicaldans. Daar werd andermaal bevestigd dat voor haar een toekomst op de bühne was weggelegd. ‘Ik kwam iedere keer glunderend naar buiten.’ Na haar middelbareschooltijd was het zoeken naar het juiste vervolg. Die kwam er dankzij een auditie bij de Frank Sanders Academie in Amsterdam. ‘Ik bleef op en neer reizen vanuit Heino en dat was achteraf gezien wel prettig. Het was een totaal andere wereld en ik moest hard knokken om mijn plek te verwerven tussen al die grote meiden. De meesten waren minimaal een paar jaar ouder, dus mijn persoonlijkheid werd destijds aardig opengereten.’ Ze absorbeerde de lessen van theaterpersoonlijkheid Frank Sanders als een spons. ‘Ik nam alles in me op. Het dansen ging me al wel goed af, maar het acteren en zingen was relatief nieuw voor me. Een verschrikkelijk mooie tijd. Eng, spannend en leuk tegelijk. Een privéleven had ik in die tijd bijna niet. In het weekend ging ik wel eens uit met vriendinnen, maar ik was altijd voorzichtig, omdat ik rekening moest houden met mijn lichaam, energie en stem. Tenslotte moest ik het daar wel van hebben.’ Waar haar collega’s na het afstuderen druk waren met het aflopen van audities had Jasmijn het geluk dat ze al in het laatste jaar van haar opleiding werd gecast voor de voorstelling Pluk van de Petteflet. ‘Heerlijk! Dat voelde als een warm bad. Ik mocht direct het theater in en genieten van muziek, dans en zang. Het was lekker kleinschalig en ik kon me uitleven in zes rollen. De voorstelling paste bij mij, want ik kreeg alle kans om creatief te zijn. Ik had ook helemaal niet zoiets van dat ik nu direct in een voorstelling van Joop van den Ende moest staan. Dat is overigens nog steeds niet mijn ding’, aldus de Heinose, die tegenwoordig in Zwolle woonachtig is.

Puzzelstukjes

Het loopt allemaal op rolletjes, want na Pluk van de Petteflet is ze in de zomermaanden actief in attractiepark de Efteling en later kan ze aan de slag in ‘Schudden tot het sneeuwt’, een muzikale theatervoorstelling. En er komen meer theater- en toneelproducties. ‘De puzzelstukjes vielen als het ware allemaal op hun plaats. Ik wist dat dit de plek was waar ik hoor te staan. Wel was mijn valkuil dat ik de lat nog steeds te hoog wilde leggen. Soms gaat het motortje dan haperen en komen er lichamelijke klachten. Toch bracht het me wel waar ik wezen wilde. Ik heb ook veel opgestoken van de oudere acteurs, zoals Bram van der Vlugt. Die staan er zo anders in, zo relaxed. Het is een genot om met hen te mogen samenwerken.’ De bekroning voor haar talent en toewijding kwam met de nominatie voor de Musical Awards, maar het wereldje benauwde haar ook wel enigszins. Ze besloot gehoor te geven aan haar passie voor reizen. Samen met haar broer zou ze een jaar lang het avontuur opzoeken in Australië en Nieuw-Zeeland. Net voor het vertrek kwam de arts van haar broer echter met een verschrikkelijke diagnose. Er werd kanker geconstateerd. ‘Toen stortte mijn wereld wel even in. Uiteindelijk ben ik nog wel een maand naar Costa Rica geweest en ben ik als geluidsvrouw aanwezig geweest bij de opname van een filmpje voor ICS (International Child Support) in Tanzania. Maar, al met al was het natuurlijk een heftige periode.’ De ziekte van haar broer en de periode vrijaf zorgde er wel voor dat ze leerde relativeren. En het gaf alle gelegenheid om na te denken over de vervolgstappen in haar carrière. Ze besloot haar hart te volgen en een eigen theaterbureau onder de naam ‘Pura Vida Theater’ (het pure leven) op te richten. ‘Daar kwam voor mij alles bij elkaar. De combinatie, die ik al zo lang zocht, van zang, dans en theater. Ik kon me verdiepen in straattheater, zangoptredens, het geven van workshops en ik kreeg de kans om dansles te geven op het ROC in Apeldoorn en Deventer.’ Met name het lesgeven had een louterende werking op haar. ‘Ik was weer geneigd om de lat heel hoog te leggen, maar ik heb daar geleerd om het los te laten. Je kunt ook veel voldoening krijgen als je ziet dat iemand een bepaalde groei doormaakt.’

Broodwinning

Eigenlijk moeten we ons gelukkig prijzen dat we Jasmijn zo lang kunnen spreken en fotograferen. De laatste anderhalve maand van het jaar is voor haar namelijk een drukke periode met allerlei activiteiten voor Sinterklaas en Kerst. Ze vindt er voldoening in, maar het is natuurlijk ook gewoon broodwinning, want net als ieder ander moet er wel brood op de plank komen. ‘Het is een keuze, waar ik volledig achter sta. Als ik alleen maar met musicals bezig ben, kan ik er geen leven naast hebben. Dan is er geen tijd meer voor vrienden en familie.’ Het moge duidelijk zijn: Jasmijn is niet vies van hard werken, maar ze is een vrije geest, die niet teveel moet en wil plannen. ‘Ik leef het liefst bij de dag, maar als ik iets doe, dan ga ik er vol voor. Ik vind het wel heel prettig om meerdere dingen tegelijk te kunnen doen’, besluit ze niet voordat ze benadrukt nog steeds open te staan voor een leuke musical. ‘Het liefst zou ik met een groep mensen drie dagen in de week een voorstelling draaien. Dan kan ik er nog van alles naast blijven doen. Word ik dan te hyper, dan is een bezoek aan mijn ouders in Heino altijd een hele goede uitlaatklep.’